To już trzeci rok, realizowanego przez jedwabieńskich leśników, projektu ratowania tego zagrożonego gatunku.

W tym roku wśród młodych cietrzewi jest osiem kur i dwanaście kogutów. Młode ptaki przyszły na świat w Parku Dzikich Zwierząt w Kadzidłowie, ale w ich żyłach płynie krew koguta z poligonu Muszaki, praojca wszystkich wsiedlanych w Nadleśnictwie Jedwabno młodych.

„Urodzony by być wolnym", tak w wielkim skrócie można opisać metodę opracowaną przez dr Andrzeja Krzywińskiego z Kadzidłowa, według której w Nadleśnictwie Jedwabno młode kuraki są przywracane naturze. Polega ona na wychowie piskląt od momentu wyklucia, czyli od pierwszych dni życia, w ich naturalnym środowisku. Od początku pozostają one na wolności pod opieką matki, tak jak ma to miejsce w przyrodzie. Kury mieszkają w dużych, przenośnych wolierach, a ich młode mogą się swobodnie poruszać na zewnątrz.  Młode ptaki pozostają w pobliżu matek gdzieś do połowy listopada, wtedy to więź z matkami rozluźnia się a młode przygotowane do samodzielnego życia na wolności ostatecznie opuszczają miejsce wsiedlenia.

Przez te kilka miesięcy, kiedy ptaki przebywają w pobliżu wolier ucząc się prawidłowych zachowań, leśnicy zapewniają młodym kurakom całodobową opiekę. Tak jak w latach poprzednich młode trzeba dokarmiać, strzec przed drapieżnikami oraz prowadzić stały monitoring. Zabezpieczenie przed drapieżnikami to najważniejsze, ale i najtrudniejsze zadanie podczas całego procesu wsiedlania. Kiedy ptaki zaczynają opuszczać bezpieczny teren obozu, stają się potencjalnym łupem dla wielu drapieżników, w tym najniebezpieczniejszego z nich jastrzębia gołębiarza. Z prowadzonych badań wiadomo, że przeżycie pierwszej jesieni i zimy jest dla młodych ptaków kluczowe. Żeby im to ułatwić Nadleśnictwo Jedwabno za zgoda RDOŚ w Olsztynie odławia i translokuje gołębiarze oraz wraz z kołami łowieckimi redukuje populacje lisa i jenota na terenie poligonu.

Do dnia dzisiejszego Nadleśnictwo Jedwabno wsiedliło 36 osobników cietrzewia, którego populacja na poligonie Muszaki była jeszcze do niedawna drugą co wielkości w północno-wschodniej Polsce. Dzięki takim staraniom jest nadzieja na zahamowanie procesu zaniku tego tak rzadkiego i pięknego gatunku, nazywanego dumnie „perłą polskich bagien".