Wydawca treści Wydawca treści

Historia

Tereny obecnego Nadleśnictwa Jedwabno były częścią dawnej puszczy „Wielki Patrąk" lub „Patrąk", później nazwanej też lasami napiwodzko - ramuckimi. Zamieszkiwało je pruskie plemię Galindów. Zostali oni szybko wytępieni przez Krzyżaków, a ich osiedla z powrotem zarosły puszczą.

W latach wojny trzynastoletniej od 1454 do 1466 roku tereny te na mocy dokumentu inkorporacyjnego włączono do Polski, ale po postanowieniach traktatu pokojowego w Toruniu powróciły pod władzę Zakonu.

Należy przypuszczać, że w ówczesnych lasach panującymi gatunkami były drzewa iglaste, ale udział gatunków liściastych był znacznie wyższy od dzisiejszego. W lasach występowały sosny, dęby, świerki, graby, klony, lipy, wiązy, jesiony, brzozy, i olchy. Już za czasów władzy Zakonu niektórym braciom zakonnym powierzano opiekę nad lasami. W wieku XVI dokonano podziału puszczy na ostępy, którymi zarządzali ostępowi zwerbowani z miejscowych osadników. W roku 1739 zarządzeniem króla pruskiego przemianowano ostępy na leśnictwa, mianowano leśniczych, oraz wprowadzono urząd nadleśniczego.

W wieku XIX przeprowadzono urządzanie lasów, wprowadzono gospodarkę zrębową, a za cel gospodarczy uznano rentowność. Już wówczas w lasach państwowych stosowano 140-letnią kolej rębności, a użytkowanie prowadzono rębniami zupełnymi.

W 1945 roku utworzono nadleśnictwa Dłużek i Zimna Woda włączając do nich powierzchnię dawnych lasów państwowych, a także niektóre lasy prywatne przejęte przez Skarb Państwa na mocy dekretu o reformie rolnej z 12.XII.1944 roku. W początkowych latach gospodarka leśna oparta była o dane sporządzonej w 1946 roku przybliżonej tabeli klas wieku, a później sporządzono prowizoryczne plany urządzania lasu: w Nadleśnictwie Dłużek na lata 1948/49 - 1957/58, a w Nadleśnictwie Zimna Woda na lata 1953 - 1963.

W roku 1973 oba nadleśnictwa połączono w jedno, tworząc nadleśnictwo dwuobrębowe składające się z odrębów Dłużek i Zimna Woda. Podział ten istnieje do chwili obecnej.


Najnowsze aktualności Najnowsze aktualności

Powrót

Spychowskie cietrzewie w Jedwabnie

Spychowskie cietrzewie w Jedwabnie

Spychowskie cietrzewie już są u nas i adaptują się do ich nowego domu

Na początku sierpnia z Ośrodka Hodowli Cietrzewia prowadzonego przez pracowników Nadleśnictwa Spychowo, dotarły do Nadleśnictwa Jedwabno kolejne młode cietrzewie. W celu adaptacji młodych osobników tego niezwykłego i rzadko spotykanego w naszych polskich lasach kuraka leśnego, w ostoi na terenie byłego Poligonu Muszaki zostały przygotowane specjalne woliery adaptacyjne. Zostały tak skonstruowane, aby młode miały stały kontakt z kurą matką, a wnętrze wypełnione jest naturalną roślinnością, stanowiącą element ich diety (kępki wrzosu, młode i niewielkie sosny oraz świerki). Dodatkowo otoczone są one specjalną siatką, aby ochronić cietrzewie przed drapieżnikami.

Taka powierzchnia adaptacyjna pozwala na przeprowadzenie restytucji cietrzewia metodą „born to be free, w której stadka rodzinne, złożone z młodych osobników i kury matki, mogą zapoznać się z nowym biotopem oraz nauczyć się naturalnych zachowań od swojej opiekunki. W tym czasie są pod stałą obserwacją opiekunów powierzchni adaptacyjnej oraz pracowników Nadleśnictwa Jedwabno. Starają się oni, aby okres adaptacji przebiegł łagodnie i bez zbędnych dodatkowych stresów. Po okresie adaptacji, zostaną one zaobrączkowane, wyposażone w nadajniki VHF oraz wypuszczone do ich nowego domu, jakim staną się jedwabieńskie lasy na terenie byłego poligonu wojskowego Muszaki.

Nadleśnictwo Jedwabno już od 2012 roku realizuje program restytucji cietrzewia, a od 2017 roku uczestniczy w realizacji rozwojowego projektu ochrony cietrzewia koordynowanego przez Dyrekcję Generalną Lasów Państwowych pn. „Czynna ochrona cietrzewia na gruntach w zarządzie Lasów Państwowych w Polsce” finansowanego ze środków Funduszu Leśnego. Od 2020 roku młode osobniki dostarczane są do Nadleśnictwa Jedwabno ze specjalnego Ośrodka Hodowli Cietrzewia przy Nadleśnictwie Spychowo, którego zadaniem jest hodowla cietrzewi, które następnie wsiedlane są do środowiska naturalnego, czego celem jest zwiększenie liczebności oraz wzbogacenie puli genowej lokalnych populacji. Dzięki takiej współpracy, ptaki unikają długiej podróży oraz nadmiernego stresu.

Dowodem na sukces poniesionych trudów oraz ciężkiej pracy wszystkich zaangażowanych osób są słyszane na wiosnę toki cietrzewia, podczas których kogut, dzięki swej melodyjnej piosenki, poszukuje swej partnerki. Być może po lasach byłego poligonu biega już kolejne pokolenie wsiedlonych wcześniej ptaków? Kto wie, czas pokaże!

Darz Bór!